De slammers Joëlle Sambi, Lisette Lombé, Raïssa Yowali en de "Koko" verweven twee generaties in een show. Koko, grootmoeders zoals ze in Congo zeggen.Op de scène botsen de verhalen, komen ze samen en zijn de herinneringen levendig: van de zandkorrels die dwarrelen op het ritme van een fanfare in Matadi op een zekere donderdag 30 juni 1960, tot de snijdende stilte ondanks het lawaai van de tv in de eenzaamheid van een Brusselse flat. En tussen beide, de behoefte aan deze woorden die maar al te zelden het geluid van verloren roots en vervagende banden verdoezelen.Met de creatie van de voorstelling KOKO SLAM GANG wordt ook de elegantie van de dans, de gezangen en de kleding gevierd. Het is poëzie die zichzelf uitnodigt en opdringt in het concert van het "samenleven". Het zijn woorden waarnaar geluisterd moet worden, de woorden als mokerslagen. Het gaat erom een brug te slaan tussen twee oevers, zodat ieder van ons enthousiast de andere kan tegemoetkomen. Geen oversteek zonder dans en muziek, geen oversteek zonder de woorden van hen die aan één kant van de oever staan en elkaar luisteren in al hun waarheid, hun rauwheid en hun vreugden.Wat weten deze oudere vrouwen dat de jongeren vergeten zijn? Welke krachten hebben zij door te geven? Wat zijn hun geheimen, die een leven lang bewaard worden? Wat hebben wij met onze ouderen gedaan?