In 2019 trekt Jean-François Ravagnan langs de wegen van Iran. Hij ontdekt het land met zijn camera in de ene en een dichtbundel van A. Laila in de andere hand. Geleid door haar poëzie werpt hij een blik op Iran, een land vol tegenstellingen, pijnen en verzuchtingen. Op non-actief gezet door de Covid-19 pandemie, begint de fotograaf zijn opnamen te ontwikkelen en deelt ze met de auteur. Tussen hen wordt een briefwisseling opgebouwd in een unieke dialoog waarin woorden en beelden langzaam het portret van de Iraanse maatschappij creëren zonder die te benoemen.In het Perzisch staat Bâd-e Sabâ voor een zachte, frisse lentewind uit het noorden die voorspoed en ontplooiing met zich meebrengt. Hij roept een noodzakelijke vernieuwing op en inspireert tot deze samensmelting tussen poëtische literatuur en documentaire fotografie.