750 jaar geleden verloor de wereld met Francesco Petrarca een literair genie. Met zijn muzikale verzen inspireerde het boegbeeld van de trecentodichtkunst niet enkel vele generaties dichters, maar ook tal van componisten. Met poëzie, emotie en fijnzinnigheid als bakens laveert Concerto Soave door glorierijke renaissancepolyfonie richting barokke monodie. In de gelaagde sonoriteit en evocatieve kracht van deze muziek tekent zich niet enkel het silhouet af van de man die zijn volk leerde lezen, maar volgen we ook de denksporen van toondichters als Verdelot, Arcadelt, da Palestrina, Flecha, Marenzio en Peri, die zijn rijke beeldtaal naar een nieuw muzikaal tijdperk loodsten.