Erik Spinoy

Dode kamer

Een dode kamer is een kamer zonder echo. Een soort van isoleercel, die ons terugwerpt op ons naakte zelf. In Dode kamer van Erik Spinoy schuiven drie dode kamers in elkaar: dagresten van een licht duizelingwekkend verblijf in een ver en tropisch land; glossen bij het desoriënterende werk van de Belgische kunstenares Ann Veronica Janssens (verboden voor hartlijders, epileptici en claustrofoben); en glanzende beelden uit een kindertijd, als ijsschotsen verloren in een gladde, blauwe oceaan. Dat alles in een toonaard die herkenbaar Spinoy is, maar toch ook een heel andere dan in eerder werk.

`Er is geen bundel van Spinoy die op een andere lijkt. [...] Wil deze dichter en duivelskunstenaar zo snel mogelijk opnieuw beginnen aan iets groots?' - Erik Lindner in De Groene Amsterdammer

`Zijn oeuvre [is] één lange flits van schoonheid.' - Anneleen de Coux in Ons Erfdeel