Foto: Archief auteur
31.08.2019
De zomer van ... Denis Vercruysse
Voor vele mensen is de zomer synoniem van vakantie, terrasjes, reizen, … Zou dat voor dichters ook zo zijn of is de zomer voor hen net een druk seizoen met festivals en optredens? In de reeks “De zomer van …” vraagt Poëzie-Centraal tijdens de maand augustus een aantal dichters naar hun zomer-activiteiten.
Vandaag is het de beur aan Denis Vercruysse. Denis Vercruysse publiceerde onder meer gedichten in De Contrabas, Poëziekrant en Gierik & NVT. Hij maakt deel uit van het Brugse eigenzinnige dichterscollectief Het venijnig gebroed . Met dit gezelschap schreef hij in 2012 de gezamenlijke bundel Opgezet Spel . Hij debuteerde met de solobundel Opnieuw de liefde (2017).
P-C: Is de zomer een drukke periode voor jou? Lees je voor op festivals of dobber je gewoon ergens rond in een roze plastic flamingo?
DV: Deze zomer ben ik samen met mijn gezin terug naar Brugge verhuisd. Het tactiele gevoel van karton ligt nog ingedommeld op mijn vingertoppen en in mijn benen spoken loodzware meubels en een teveel aan boeken.
Verhuizen is wortels uit de grond graven en hopen dat de verplanting aanslaat. Rituelen moeten heruitgevonden worden. Mijn muzen moeten de weg naar me vinden. Lichtbakens worden uitgezet voor hen. Ik hoop dat ze me snel opnieuw gedichten influisteren.
P-C: Heb je in de zomer ook nog tijd om te schrijven of gaat je poëtische brein even op slot?
DV: Kort voor mijn verhuis schreef ik een gedicht bij een kunstwerk van Johan Six, dat in het najaar waarschijnlijk tijdens het Stadsfestival Damme te zien zal zijn. Ik werk nog aan een gedicht voor het huwelijk van een goeie vriend en het concept voor een nieuwe bundel geeuwt en strekt zijn armen.
P-C: Welke dichtbundel mag er mee in de reiskoffer?
DV: Het wordt een imaginaire reis deze zomer, maar zelfs een ingebeeld vakantieoord kan wat bundels gebruiken. Ik denk aan Sticky Drama van Dominique De Groen en ook Poems, 1963-1988 van Bill Knott, omdat het gedicht Feeding The Sun naar meer smaakt.
